Fretka Fantastyczna - czyta, ogląda, pisze

Co się stanie, gdy wrzucisz do garnka: 1. motyw pary policjantów człowiek + android prosto z "Almost Human" 2. dociekania odnośnie duszy replikantów rodem z "Blade Runnera" 3. cyborgizacje i wszelkie super-hiper-mega-cyfrowe protezy i udoskonalenia żywcem wzięte z "Ghost in the Shell" 4. futurystyczne techniki śledcze z serialowego "Raportu mniejszości" "Łzy Mai". W sumie na tym mogłabym skończyć recenzję i kazać wszystkim iść do czytania, bo porządnego cyberpunku nigdy dość, a tu autorka naprawdę zrobiła kawał porządnej roboty mieszając znane motywy w ciekawą historię. Ale będę uczciwa i napiszę coś więcej. Tytułowa Maya to replikantka pracująca w policji. Efekt niezwykle wyrafinowanych technik inżynieryjnych, z XNA zamiast DNA, z wyglądu przypominająca człowieka. Jednak nim nie jest i nikt nie da jej prawa zyskania ludzkich uczuć. Może je jedynie emulować - specjalny program sprawia, że jej zachowania mają znamiona empatii.

Materiał prasowy wydawcy   Milena Wójtowicz ma pomysł na tworzenie urban fantasy. Jest nim zderzenie różnego rodzaju istot niebędących ludźmi z biurokracją oraz kapitalizmem. Do wyniku tej interakcji należy dodać nieskomplikowaną fabułę i tak otrzymujemy chociażby najnowszą książkę zatytułowaną „Post Scriptum”. Jest to powieść detektywistyczna, gdzie rolę śledczych odgrywają tzw. nienormatywni – różnego rodzaju stworzenia znane z legend i podań, od duchów do wilkołaków. Sprawa dotyczy usiłowania zabójstwa, a ponieważ ofiary nie są ludźmi i trudno zwrócić się z daną sprawą do organów ścigania (z uwagi na bardzo nietypowe narzędzie zbrodni), początkowo sprawą zajmuje się para niekonwencjonalnych przedsiębiorców, Piotr i Sabina.   Bohaterowie prowadzą spółkę mającą w portfolio różnego rodzaju usługi związane z psychologią (np. terapia ducha celem przekonania go do odejścia w zaświaty i pozostawienia rodziny w spokoju) oraz BHP (jak przygotować rytuał składania ofi

Literatura japońska nie jest jakoś szczególnie reprezentowana w naszym kraju - cały Murakami, klasyki dawno i nieprawda, jakieś pojedyncze tytuły z nieznanego mi klucza. Ostatnio większą akcję promocyjną miało "Sześć Cztery" i słusznie, zacna powieść policyjna. Jest jednak autor, którego dzieła chętnie zobaczyłabym na półkach w księgarni, chociaż jego twórczość w większości znam z adaptacji. Serio. Dotąd miałam okazję przeczytać jedynie dwie jego książki (i to w tłumaczeniu na angielski!), ale jego historie są regularnie adaptowane do filmów i seriali.  Keigo Higashino - jak należałoby zapisać w zachodniej konwencji imię + nazwisko - jest bardzo poczytnym autorem kryminałów w Japonii. Do tego jego dzieła są wdzięcznym materiałem do sfilmowania i od lat z powodzeniem kolejne adaptacje zdobywają serca widzów. Czyli musi mieć coś w sobie, co sprawia, że te historie żyją niezależnie od użytego medium. Ten wpis został zilustrowany zdjęciem dwóch książek i filmowej ad

Lubię audiobooki. Podoba mi się idea zapoznawania z książką w momencie, kiedy nie mogę fizycznie wyciągnąć tomu lub czytnika. Szalenie fascynuje mnie fakt, że mogę przeczytać książkę zmywając naczynia - nagle ta czynność, tak znienawidzona, zyskuje nieco na urodzie (ale bez przesady!). W 2017 roku przesłuchałam chyba ze 30 audiobooków - słuchałam w drodze do pracy, biegając, sprzątając, w pracy podczas mniej wymagających zadań... Zawsze wtedy, gdy wiedziałam, że mogę wykorzystać część mózgu do odbioru treści. I tak oto audiobooki stanowią nieodłączną część mojego doświadczenia czytelniczego. I chyba nie muszę mówić, że nie zawsze tak było? Nie przypominam sobie, żebym była wielką przeciwniczką takiej formy, ale zdecydowanie nie widziałam dla niej miejsca w swoim życiu. Co się zmieniło? Muszę przyznać, że to był pewien proces, trwający kilka lat. Pierwszym etapem była nowa praca, do której musiałam dojechać, a  autobus nie dawał opcji na miejsce siedzące ani odpowiedni

Lubię Amy Adams i chętnie oglądam jej występy, nawet jeśli film ogólnie szura po dnie artyzmu (tak, mówię o Batman v Superman). Dlatego na wieść, że zagra w serialu adaptującym książkę uznałam, że czas przeczytać materiał źródłowy zanim odcinki zaczną się pojawiać. Siadając do lektury wiedziałam dwie rzeczy - autorka popełniła "Zaginioną dziewczynę" a ja uznałam film za paskudnie bezsensowny pod wieloma względami. I spodziewałam się czegoś podobnego. I tak, nie byłam zaskoczona. Miasteczko, kilkoro bohaterów wokół których toczy się fabuła i stadko w sumie bezbarwnych postaci podrzucających informacje z gracją słonia w składzie porcelany. Zachowania wielu osób nie mają większego sensu, ale jakoś się to toczy. Camille, dorosła kobieta, dziennikarka, na swój sposób uciekająca od wszystkiego niewygodnego, najchętniej w zachowania autodestrukcyjne. Pokryta bliznami po wieloletnim cięciu, z zaliczoną próbą samobójczą, obecnie pijąca w odpowiedzi na wszystko. Matka powiedzi

Jest w zbiorowej świadomości przekonanie, że studia to bardzo specyficzny czas w życiu człowieka. Oprócz określonego systemu nauczania, jakże innego od szkolnego, istnieje też zjawisko "studenckiego życia" - połączenie samodzielności i pewnych dziecięco-nastoletnich przywar. Niby już dorośli, ale jeszcze nie do końca pełnoprawni członkowie społeczeństwa, wiecznie bez pieniędzy i pełni postrzelonych pomysłów. Doskonałe źródło przepysznych historii. I właśnie tym jest seria komiksów Giant Days. Zbiorem przecudownych historii o trójce dziewczyn na studiach. Panny są tak bardzo różne od siebie, jak mocno zaprzyjaźnione i niech wszelkie żywioły chronią tego, kto stanie się ich wrogiem. Chociaż najczęściej można obserwować je jak doprowadzają do szału siebie nawzajem i po kolei. Od czego w końcu są przyjaciele jak nie od nieustannego sprowadzaniu na ziemię oraz wbijania prawd życiowych w głowy upartych osobników? Dla ich dobra i może jedynie czasem dla własnej radości. Trzeb

Miałam w swoim życiu kilka lat spędzonych na oglądaniu japońskich seriali i filmów. Znałam aktorów i ich dokonania lepiej niż w przypadku ich zachodnich czy polskich odpowiedników. Całkiem przyjemny czas, bo japońskie seriale są zauważalnie inne od amerykańskich czy europejskich, inne wyzwania są stawiane przed aktorami, nawet sposób produkcji bywa inny - ale o tym innym razem. Kilka miesięcy temu TVP zabrała się za produkcję wielkiego widowiska historycznego, jakim jest "Korona królów". Miało być historycznie, epicko i ogólnie dzieło, że ho ho. Jak wyszło można się przekonać po wpisaniu w wyszukiwarkę "korona królów memy". Ubaw po pachy i to za publiczne pieniądze. I można próbować się bronić, że komercyjna stacja zrobiłaby to lepiej, ale za publiczne pieniądze też da się zrobić porządne widowisko historyczno-kostiumowe. Zapytajcie Japończyków, oni wam wtedy opowiedzą o zjawisku zwanym "taiga drama". "Taiga drama" to nazwa rodzaju serialu pr