Tatuś o bardzo małym rozumku, ale miś o wielkim sercu




Czasami, kiedy oglądamy przygody Kubusia Puchatka i jego przyjaciół zapominamy, że to bajka tak naprawdę nie o pluszakach, a o ich właścicielu. Krzyś w całej historii jest opiekunem, niesie ze sobą mądrość i uczy podopiecznych istotnych wartości życiowych. Co jednak, gdy Krzyś, ten rezolutny chłopiec, dorośnie?

Na seans "Krzysiu, gdzie jesteś?" poszłam typowo - nostalgia i wspomnienia bohaterów dzieciństwa, skuteczny chwyt marketingowców. A ponieważ nie mam oporów, by iść na filmy przeznaczone dla dzieci będąc dorosłą krową (słowa szanownej rodzicielki), to zamiast pożyczonego dziecka zgarnęłam swoją przyjaciółkę (albo ona mnie, zeznania nie są jasne) i podreptałam znów spotkać się z ekipą misia.

I wiecie co? Warto. To mój miś, mój Królik, a psióła zdecydowanie zgłosiła więź z Kłapouchym. A że w formie poruszających się zabawek? Tym zabawniej, kiedy na przykład trzeba było się ukrywać i udawać zwykłego pluszaka a się zbyt wyraźnie popatrzyło na delikwenta. Na początku wręcz zalała nas fala nostalgii i wcale nikomu nie było z tego powodu przykro. W końcu to Kubuś. 

Krzyś w filmie jest dorosły, ma żonę, dziecko, na koncie doświadczenia z drugiej wojny światowej i bardzo angażującą pracę. Kocha swoją rodzinę, ale w dość oczywisty sposób myli priorytety a córce odmawia beztroski dzieciństwa jaką sam miał. I przypadkiem właśnie spotyka Kubusia i to wywołuje cały łańcuch wydarzeń, które konfrontują dorosłego Krzysia z jego dziecięcym światem, dla którego był centralnym punktem, ostoją i najważniejszym elementem. W tych momentach film nabiera goryczy, bo jakkolwiek nie spojrzeć, dorosła wersja jest... Do bólu dorosła. Najważniejsze stały się obowiązki, a ucierpiały poczucie szczęścia i relacje z najbliższymi. I nawet jeśli rozwiązanie przynoszą właśnie wspólne siły rodziny i zabawek, co ogólnie jedzie kliszą na kilometr, to nie mam tego za złe. Bo skoro Krzyś odzyskał pewną część swojego dziecięcego ja i pokazuje, że zawsze należy dbać o swoje wewnętrzne dziecko, to jest to ważna nauka i może zrezygnować z oryginalności na rzecz przekazu. Poza tym - hej, to bajka, ma prawo do uproszczeń. 

Także migiem do kina i dajcie się porwać misiowi o bardzo małym rozumku, ale za to o wielkim sercu.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Maya roni łzy, kruki fruwają, a intryga gdzieś się toczy

Obraz
Kto pamięta recenzowane przeze mnie "Łzy Mai" Martyny Raduchowskiej? Dobra wiadomość, wyszła kontynuacja! "Spektrum" to tom drugi cyklu "Czarne światła", długo wyczekiwany bo niestety tom pierwszy musiał się najpierw na nowo wydać w nowym wydawnictwie. Ale mamy to! Warto było. Po pierwsze - mamy dalej "technomamrot" w ilości strawnej i ciekawej. Po drugie - mamy ten sam okres czasu, co w pierwszym tomie, ale z punktu widzenia Mai. Po trzecie - punkt widzenia Mai oznacza również próbę wniknięcia w umysł replikantki. Część wydarzeń się pokrywa, ale pamiętajmy, że Jared jednak był ponad rok w śpiączce, a Maya w tym czasie harcowała na całego. Dowiadujemy się więcej o buncie, o konsekwencjach, o funkcjonowaniu świata. Obydwa tomy razem dają pełniejszy obraz, a poza tym to ciekawy zabieg fabularny. I nie jest łatwo zastosować go w stosunku do całych tomów, nie ze względów technicznych a raczej rynkowych. Przyznaję, że chwilami uderzało mnie
Czytaj więcej

Pierwsze słowo, nie ostatnie - Ałtorka w natarciu?

Obraz
Marta Kisiel, która dotąd zasłynęła głównie z książek o niezwykłych mieszkańcach Lichotki, zebrała swoje opowiadania w zbiorek „Pierwsze słowo”. Zaczynając od debiutu „Rozmowa dyskwalifikacyjna”, oferuje przegląd pomysłów na fantastykę i przypomina, że siła jej pisarstwa tkwi nie w wielkich fabułach i efektownych opisach, a w zabawie językiem i znajdowaniu magii bliżej codziennego życia. Fani „Dożywocia” znajdą tu aż dwa opowiadania związane z cyklem – jest to samo „Dożywocie”, które zapoczątkowało historię Lichotki i jej mieszkańców, oraz „Szaławiła”, za którą autorka otrzymała Nagrodę im. Janusza Zajdla za 2017 rok. W najogólniejszym zarysie obydwa opowiadania są podobne – osoby szukające ciszy i pewnego odseparowania od społeczeństwa trafiają w miejsce, gdzie przychodzi im zamieszkać z istotami co najmniej niezwykłymi, nie wpływa to jednak na ich determinację, by ułożyć sobie życie. Można wręcz rzec, że ich opanowanie jest godne podziwu. W prześmiewczym duchu utr
Czytaj więcej

Ulubieńcy października

Obraz
Miesiące mijają, czas podsumować co spodobało mi się ze skonsumowanych dzieł. Z wrodzonego lenistwa (nie cykam zdjęć...) jestem zmuszona ograniczyć wrzucanie fotek to jednej, wybranej. Dziś zachód słońca odbijający się w biurowcach Warszawy. " Venom " - jestem w stanie zgodzić się, że pewne niedociągnięcia ma, ale relacja między Eddiem a Venomem jest bombastyczna i zdecydowanie każda minuta ich przekomarzania się podnosi ocenę filmu. Stąd też zapewne sukces kasowy. " Hotel Transylwania 3 " - seria ma się bardzo dobrze i trzyma poziom. Tym razem rodzinka wybiera się na wycieczkę i wiecie co? Statek pełen potworów potrafi przynieść dodatkowe zabawne gagi. Moim ulubionym momentem było podanie nazwy podwodnego wulkanu z języku miejscowych żyjątek - konferansjer wybulgotał ją udając rybkę w wodzie (chociaż sam był śledziem). No i pojedynek DJów na piosenki - DJ Tiesto dał z siebie dużo szykując kawałek techno do tej sceny. Także jestem na tak. " Piórkiem
Czytaj więcej